Stef SPRUYTTE – Vlinderfotograaf

Vanaf mijn kinderjaren was ik al gepassioneerd door de natuur. Ik kon urenlang ronddwalen in de velden en bossen om te speuren naar vogels, amfibieën, wilde planten, … Maar het waren vooral de kriebelbeestjes en de vlinders die geleidelijk mijn voorkeur kregen. Zo bracht ik geregeld mijn natuurvondsten mee naar huis om ze verder op te kweken of te observeren en te bestuderen. Mijn slaapkamer stond dan weldra ook vol met allerlei aquaria, terraria, bokalen en doosjes. Een uit de hand gelopen hobby werd een passie!

In 1974 huwde ik en vestigde me in Nieuwkerke-Heuvelland. Naast een kinderkamer kwam er vrij vlug een vlinderkamer waar ik al mijn ‘schatten’ in kon opbergen. Vier jaar later werd diaclub Spectrum Heuvelland boven de doopvont gehouden. Ik maakte me onmiddellijk lid met als doel via de fotografie mijn hobby een extra dimensie te geven.

Mijn eerste fototoestel was een Praktica LTL3. Na het aanschaffen van een setje tussenringen legde ik me toe op de dichtbijfotografie. Vlinders, eitjes, rupsen en poppen werden mijn geliefkoosde onderwerpen maar ook wilde flora en landschapsfotografie kregen mijn volle aandacht. Intussen had ik ook het diploma van natuurgids behaald. Dankzij Spectrum Heuvelland en de georganiseerde fotowedstrijden perfectioneerde ik me verder in de fotografiekunst.

In de jaren negentig, toen ik voorzitter was, speelden we met Spectrum behoorlijk mee in de Grote Prijs van België. Toen de digitale fotografie zijn intrede deed, kreeg de club het even moeilijk. We moesten ons aanpassen en dat was even wennen. Uiteindelijk viel alles opnieuw in de goeie plooi.

Nu fotografeer ik met een Canon Eos 450D. Als vlinderfotograaf is mijn favoriete lens een Canon Macro EF 100 mm 1:2.8 en ik werk ook steeds met natuurlijk daglicht waarbij het nastreven van een goede compositie prioriteit is. Door mijn jarenlange interesse in de natuur heb ik heel wat veldkennis en ervaring opgebouwd waardoor ik nu perfect weet waar en wanneer een bepaalde vlindersoort te fotograferen valt. Uiteraard blijft een grote dosis geduld en een tikkeltje geluk belangrijk bij de creatie van een geslaagde vlinderfoto.

Mijn natuuropnames smukken geregeld natuurtijdschriften en entomologische publicaties op. Ook in tentoonstellingen, natuurmontages en fotowedstrijden scoren ze prima. Dat alles geeft een goed en voldaan gevoel.

Johan Verbraecken – Fotoclub Studio 1 Brugge

Eigenlijk ben ik een gelegenheid fotograaf, wanneer zich een opportuniteit voordoet dat mij interesseert dan wil ik dat fotograferen. Bij gebrek een visie, en aan het weten waar je goed in bent is dit de gemakkelijkste oplossing. En toen kwam corona. Dat heeft voor mij bepaald wat voor een soort fotograaf ik ben. Ik fotografeer voornamelijk rondom mijn woonplaats Oostende en de spuikom.

Door de beperkte verplaatsingsmogelijkheden ben in heel plaatselijk gaan fotograferen. De spuikom is voor mij een bron van inheemse planten, die de meeste mensen onkruid noemen, en het water van de plas trekt watervogels aan zowel in de winter als de lente. De broedeilandjes worden nu massaal bevolkt door de visdiefjes die nesten maken met alle gevolgen van dien. Het gekrijs van de vogels om hun territorium de bewaken, tot zelfs schijnaanvallen als de jongen pas uitgekomen zijn. Heel boeiende materie om te fotograferen.

De nabijheid van de haven en de havenactiviteiten zijn steeds een bron van inspiratie. Verre reizen zijn niet aan mij besteed. Als ik dan eens weg ga dan is dat met de wagen en een enkele dagreis ver. En er is zoveel te zien binnen deze afstand. Ook corona heeft dat bevestigd, vakantie in eigen land is zeer hot.

Voorheen fotografeerde ik met Nikon, maar ik ben mede sinds corona overgestapt naar Fuji. Dat is betaalbaar zowel toestel en objectieven en ik hou van de APS-C mogelijkheden van sensor en objectieven. Deze zijn steeds stof- en spatwaterdicht. De camera’s zijn voorzien van een sluitertijdknop, ISO knop, en belichtingscorrectieknop. De objectieven hebben een diafragmaring. Voor mij is dat allemaal een must om snel van instelling te veranderen. Dat was ik gewoon bij de analoge toestellen en dat miste ik bij de Nikon toestellen.

Het afgelopen jaar heb ik een fotografiecursus gevolgd op school van Scala. Daar heb ik nieuwe technieken geleerd zoals pinholefotografie en infrarood.  Maar daar zal ik verder mee experimenteren de komende jaren.

Björn Plovie aan het woord.

In 2006 ben ik, mede door Patrick De Beir en Willy Vannieuwkerke, lid geworden van fotoclub Bellebos Eernegem. Er was toen nood aan jonge mensen die de digitale fotografie moesten helpen introduceren in de fotoclubs. 

Deelnemen aan de maandelijkse themawedstrijden, leek mij wel tof. Leren uit de commentaren van de jury was verruimend. Af en toe een praktische activiteit, daar was het om te doen. In de eerste clubwedstrijden die ik deelnam, behaalde ik al mooie resultaten. De commentaren van de ‘oude garde’ waren lovend. Ik was ‘preus lik fjirtig’. De start was gegeven ☺ 

Uiteraard was ik telkens op zoek om een origineel beeld te hebben voor de maandelijkse themawedstrijden. Maar een beeld dient niet alleen origineel te zijn, het moet ook technisch in orde zijn. Een paar trimesters heb ik dan ook avondschool digitale fotografie, photoshop en lightroom gevolgd. 

Verre reizen maken was ook één van mijn hobby’s. Dit was voor de fotowedstrijden een pluspunt. Ik heb ervaren dat andere culturen en landschappen de inheemse jury’s kon bekoren. Samen met mijn vrouw hebben we vele uithoeken van de wereld afgereisd. Zo waren we reeds in West-Amerika, Zuid-Afrika, China, … . Ook vroeg opstaan om bv naar schuilhutten te gaan, was voor mij geen probleem of heel vroeg klaarstaan op de muur van Geraardsbergen om de passage van de RVV van op de eerste rij mee te maken. Met deze foto’s deelnemen aan wedstrijden en dan ook mooie prijzen in de wacht slepen, was nog leuker. De lokale club werd algauw te klein, waardoor ik gestart ben met provinciale wedstrijden, nationale- en internationale wedstrijden. Ondertussen heb ik iedere medaille die je maar kan bedenken in mijn collectie. Dit gaat van WVFD-medailles en trofeeën, over CVB- en BFF-erkenningen tot gouden medailles van UPI, PSA, FIAP, … Maar de erkenning die mij het meeste bijgebleven is, is toch wel de ‘Certificate of Appreciation FIAP’ die ik in ontvangst heb mogen nemen tijdens een galaceremonie te Abu Dhabi (UAE)

In 2009 werd onze dochter Zoë geboren. Ondertussen had ik al een eigen studiootje gemaakt in mijn garage. De eerste dagen werden er al foto’s genomen van onze dochter. De weken, maanden gingen voorbij, onze dochter groeide zo snel, telkens werden er foto’s genomen. Vrienden en familie vonden het zo’n mooie foto’s dat men ook eens naar mijn fotostudio wou komen. 

Dit was het begin van een carrière als fotograaf in bijberoep. Naast mijn huidige job, teamleader bij Case New Holland (Zedelgem), ben ik nu ook nog fotograaf in bijberoep. Soms is het al eens druk om beide jobs te combineren. Gelukkig helpt mijn vrouw, Stefanie Lammens, af en toe een handje om de druk wat te verlichten. Ondertussen heb ik al een mooi klantenbestand opgebouwd en ben ik tot ver buiten Eernegem gekend voor mijn communie- en huwelijksfoto’s, maar sinds vorig jaar ook voor mijn themashoots zoals daar zijn -> kerstshoots, shoot met bloemenschommel, hexagonshoots, …

In juli 2020 zijn we verhuisd naar de Rommelstraat in Eernegem. Er is nu een ruime fotostudio geïntegreerd in onze woning. De mooiste prijzen, medailles en trofeeën die ik ooit gewonnen heb, die staan momenteel te blinken in een trofeeënkast, uitgestald in mijn nieuwe fotostudio. Hier ben ik trots op!

Sinds kort vind je ook op mijn website een overzicht van mijn wedstrijdfotografie en de behaalde resultaten -

https://bjornploviefotografie.com

Roland Botterman vertelt over natuurfotografie.

Op vraag van onze secretaris, van Studio 1, Johan Verbraecken, hier een kort artikeltje over mezelf als fotograaf.

Alhoewel ik vanaf mijn veertien jaar aan het fotograferen ben, was ik tot aan mijn pensioenleeftijd tevreden met enkele kiekjes van op reis en van de familie. Dus verre van een gedreven amateurfotograaf.

Mijn pensionering veranderde dit grondig. Mijn drukke beroepsleven viel stil en ik zocht naar iets anders dat me zou toelaten me  met evenveel enthousiasme aan te wijden. Eerst was dit muziek  en snel daarna fotografie.  Aangezien ik nog praktisch leek was ben ik eerst cursussen gaan volgen aan St. Godelieve en aan SNT in Brugge, tot en met het behalen van mijn einddiploma.

Van kindsbeen af heb ik van mijn vader de liefde voor de natuur meegekregen.  Het is dus normaal dat natuurfotografie mijn grote liefde (na mijn echtgenote natuurlijk) geworden is. Een liefde waaraan ik behoorlijk veel tijd aan besteed, aanvankelijk door workshops van natuurfotografen te volgen maar dan meer en meer door cursussen online te volgen (reeds lang voor corona).  Natuurlijk gaat het grootste gedeelte van mijn tijd naar het fotograferen zelf. Af en toe geef ik ook een lezing over één of ander aspect van natuurfotografie.

Enkele redenen waarom ik natuurfotografie zo aangenaam en interessant vind:

1. Ik maak zelden uitstappen van meer dan 20km.  De natuur is rondom ons en verandert continu, van seizoen tot seizoen en zelfs van uur tot uur. De zee, de bossen, de vijvers, het polderlandschap, de meersen zijn allemaal gemakkelijk bereikbaar.
2. Door natuurfotografie heb ik een goede reden om te gaan wandelen, wat goed is voor de gezondheid.
3. Als je je onderdompelt in de mooie natuur heb je het gevoel dat je er één met wordt.
4. Het is dikwijls een oefening in geduld voor het goede moment en tezelfdertijd rustgevend.
5. De meeste mensen houden van de natuur en van natuurbeelden.
6. Door jaren in de natuur door te brengen met alles wat leeft in de natuur zie ik ook de veranderingen die er plaatshebben, de insecten en de dieren die verloren gaan door de klimaatverandering en door de mensen. Dan hoop ik dat mijn beelden ook anderen kan aanzetten tot die liefde voor de natuur en daardoor te motiveren mee te werken aan behoud van de diversiteit die we zo nodig hebben;

Mijn foto’s kun je vinden op  https://500px.com/p/rolandbotterman en op https://www.flickr.com/photos/rolandbrugge/ waar ik elke dag probeer een foto te posten.

Eric Debersaques aan het woord:

Lap, 40 graden vandaag en mezelf weer werk bezorgd. Artikel schrijven voor “Fotograaf in de kijker” om op de website van WVFD te pronken. Begin er maar aan om over jezelf te schrijven! Véél zal ik nooit betekenen in de fotografie maar de fotografie heeft wel heel veel te betekenen in mijn leven. Een topfotograaf ben ik niet en zal ik misschien nooit worden. Zelfs al ben je goed, er zijn er altijd die beter zijn. Fotowedstrijden kan ik missen als kiespijn. Principieel heb ik er nog nooit aan deelgenomen en doe ik daar dan ook niet aan mee. Maar ik bewonder zeer de mensen die het toch doen en hou ervan om hun werk te bekijken en te bewonderen. Omgekeerd luister ik graag naar opbouwende kritiek op mijn foto’s. Daar geniet en leer ik van en mijn werk wordt er beter door.

57 jaar ben ik al bezig met filmen en foto’s, straks word ik ook 76 jaar jong. Zit het in mijn genen, misschien wel. Eigenlijk ben ik als kind reeds begonnen met voorstellingen te verzorgen voor mijn vriendjes met schaduwbeelden. Een oude doos met kalkpapier overtrokken, een fietslampje en wat oude batterijen in serie geschakeld en ik was vertrokken. De bedoeling was om er een centje mee te verdienen maar meer dan enkele karamellen en een appel is het niet geworden. Maar de creativiteit is gelukkig gebleven.

Het echte fotowerk begon tijdens mijn legerdienst. Daar kon ik fotograferen met het een Zeiss Ikon 6x9 balgtoestel met rolfilm. Een medesoldaat die er niet mee overweg kon gaf het in bruikleen. Een eigen fototoestel kon ik mij toen nog niet veroorloven. De interesse was reeds lang voordien aanwezig. Alle lectuur die ik kon bemachtigen over fotografie werd verslonden. Het soldatenleven was mijn eerste foto interesse. Door technische fotoboeken en veel oefenen is dit mijn hobby, passie en zelfs verslaving geworden. Mijn eerste fototoestel was een Baldessa Color 2,8/45mm kleinbeeld toestel. Dit cameraatje heeft mij veel nostalgische familiefoto’s bezorgd. Ik sloot mij aan bij enkele dia vrienden in onze gemeente Lendelede. Maar al vlug kwam ik er achter dat om mooiere dia’s en foto’s te nemen een beter toestel nodig was. De bewering dat je met een eenvoudig toestel ook machtige foto’s kan maken gaat niet altijd op. Deze les was vlug geleerd. Het werd de analoge spiegelreflexcamera Pentax Spotmatic 1,8/ 50mm met schroefdraadlensvatting en een extra 2,5/135mm telelens. Dit is jarenlang mijn trotse werkpaardje geweest. Later heb ik die vervangen door een analoge Canon 5 met zoomlens 35/135 mm en een Mamiya 4,5 x6 mm waar ik veel reportage fotografie mee beoefende. Tezelfder tijd zette ik voorzichtig mijn eerste stappen met een eigen donkere kamer. Als autodidact het was een echt zoeken en experimenteren. Gelukkig bestond in de zeventiger jaren reeds goeie vakliteratuur. Die zit nog steeds in mijn bibliotheek. Niet alleen zwart-wit maar vooral kleur had mijn voorkeur. Vooral het ontwikkelen van kleurfoto’s in de doka was een beproeving voor mij. Mijn lichte kleurblindheid wierp veel roet in het eten. Na het aanschaffen van een geschikte kleuranalyzer ging het prima. Met mijn Durst M601 met kleurkop kon ik zowel 6x6 als 35 mm film foto verwerken. Dit heb ik 25 jaar lang kunnen doen. Foto’s in kleur afmaken was een hele bedoening en zeer temperatuurgevoelig. Al rap heb ik overgeschakeld op het Cibachrome systeem van Ilford. Daarmee kon je rechtstreeks van dia naar papier ontwikkelen. Dit was een fantastisch procedé en betaalbaar. Het gaf mij veel voldoening. Samen met enkele fotovrienden uit Lendelede realiseerden wij een diamontage over de geschiedenis van ons dorp. Die montage resulteerde uiteindelijk in het kijkboek over Lendelede waar ik mijn medewerking aan verleende. In 1996 heb ik na 25 jaar gebruik mijn doka doorverkocht aan een beginnende fotograaf. In de negentiger jaren kwam de totale omwenteling en begon de digitalisering van de fotografie. De overstap had heel wat voeten in de aarde. Vooral als je niks van computer afwist. Na wat geklungel op een afdankertje die ik van mijn schoondochter kreeg kwam er eindelijk een computerkamer. Met een volwaardige windows 98 pc, scanner, filmscanner en A3 Epson fotoprinter. Een hele verademing daar alles nu in volle licht kon gebeuren. Film en dia’s inscannen en printen in zwart-wit en kleur. De digitale doka deed zijn entree. Om alles aan te leren waren opnieuw de nodige boeken en tijdschriften vandoen. Daar kwamen natuurlijk de nodige computerboeken bij. Nooit gedacht dat ik een echte computerfreak kon worden. Website bouwen werd mijn nieuwe hobby omdat de fotografie daar een groot aandeel in kreeg. En met het internet ging de ganse wereld open. Mijn eerste digitale camera in 2002 was een Hybride Nikon5700D. Dit toestel heb ik niet lang gebruikt. Het vertragingseffect kon ik maar niet gewoon worden. Zodra Canon de 350D reflex op de markt bracht heb ik die aangeschaft. Daarna is er nog een 650D bijgekomen. Momenteel werk ik met de full frame  Canon 6D en de 7D in combinatie met de 24-105 mm F4 ,70-200mm 2,8, Sigma 150mm macro en de Canon 10-18 mm. Mogelijkheden genoeg om mij uit te leven. En door het oprichten van de plaatselijke fotoclub “Fotovrienden Lendelede” ben ik terug wat actiever geworden. Enkele jaren terug hen ik een reportage gemaakt over het kunstsmeden. Daardoor heb ik heel wat vrienden smeden leren kennen van over gans de wereld. Met een vriend kunstsmid heb ik hun werk kunnen fotograferen in Oekraïne, Spanje, Frankrijk en natuurlijk in eigen land.  Ik hou van verscheidenheid. Het komt er op aan om het onderwerp en het  moment zo goed en zo mooi mogelijk vast te leggen. Soms lukt het, soms niet. En daar is het mij om te doen ”plezier en vreugde vinden” in een van de mooiste hobby’s. Ik hoop dat jullie mijn mening delen.

Eric Debersaques

U kan mij volgen op: https://www.facebook.com/eric.debersaques.1 

Website: Kiekmaar

Dirk Liviau werd door Romain Tichit, directeur van Maison Contemporain en CEO van ART-Fair Parijs uitgenodigd om zijn DREAMSCAPES ter beschikking te stellen voor tentoonstellingen in diverse Europese steden.

PROFICIAT Dirk !

Koen CORNELUS vertelt

Op stap en onderweg, altijd weer fotografie, het beheerst mijn leven, mijn doen en laten, eerlijk gezegd ik kan niet zonder de magische doos. 

Reeds 30 jaar en ben nu 52 jaar duw ik al op de ontspanknop, wat een wereld die opengaat, telkens weer die drang om alles vast te leggen, bezig zijn met licht, het weer, wolken, seizoenen, gebeurtenissen ...'k hoor wel eens van mijn echtgenote, ‘kan jij nu echt niet een keer kijken zonder dat het te maken heeft met fotografie?’! 

Ben dus zeer dikwijls op stap met de camera, geplande locaties, soms ook niet dan is het een soort jacht, een onbekend terrein opzoeken, ‘s morgens in de vroegte, ‘s avonds laat en ja ook in de nachturen ben ik wel eens actief! 

Het mooie aan fotografie is, waar je ook met de camera komt, er altijd wel een deur open gaat, een vertellement, iets nieuws, een onwetendheid. 

Nog nooit heb ik een reis gemaakt, een gemis ‘k weet het niet, maar beloof je een reis in eigen omgeving, in eigen provincie of eigen land, een mensenleven is tekort om alles te ontdekken, te beleven, te fotograferen! 

Fotografie is voor mij dan ook ontspanning, een uitlaatklep om rust op te zoeken in de natuur, om eens alleen te zijn, één worden met de omgeving, alle zintuigen op scherp om het over te brengen op een foto. 

Sociale fotografie, alsook in straatfotografie, kan ik meer en meer mijn gading in vinden; de mens op beeld is zo waardevol zo uniek, de tijdsgeest die eraan vast hangt, zo’n foto’s rijpen zoals wijn en worden met de jaren beter. 

Een avondje aan de babbel in de fotoclub dat kan een mens zo goed doen, elkaars werk eens zien en te weten komen hoe gelijkgezinden hun beelden toveren uit de camera, verhalen delen, je steekt er altijd iets van op, zo kom je ook op plaatsen waar je geen weet van had. Er is altijd wel iets nieuws te horen. 

Ja, foto’s nemen is voor mij altijd wat een avontuur, van winterkou trotseren in de Hoge Venen tot stormweer aan zee met zand tot achter je oren. Herfstkleuren opzoeken waar er ook maar bos is tot aan de Semois. Volop zomer, struinen langs bloedhete trage wegen, de reuk van korengronden, zwoele avonden. Bedwelmd worden door de bloesems in de lente, het land dat terug tot leven komt, een kabbelend riviertje met voorjaarsgezang. 

De zee is en blijft mijn geliefkoosde stek, telkens weer en weer, net zoals je de zee voor het eerst zag in je kinderjaren. 

In het begin zocht ik mijn kennis in boeken uit de bib, later kocht ik wat boeken en intussen bezit ik een klein bibje met fotoboeken dit ik zo koester, niets heerlijker dan eens een mooi fotoboek te nemen en te chillen ’s zomers onder het lover in de tuin, ‘s winters dicht bij de kachel en genieten. Een eigen plaatsje in huis om je te focussen op fotografie, sorteren en ontwikkelen in Lightroom ‘t is een must! 

Voor mij is fotografie de mooiste hobby die er bestaat, een zegen dit te kunnen doen, delen op sociaal media, de vele fotovrienden, ‘t is een oneindige bron van kennis. 

Vele jaren werkte ik met Nikon spiegelreflexen en zoomlenzen. Sedert enkele jaren echter, toen Fuji spiegelloze camera’s introduceerde, stapte ik over en gebruik ik primelenzen. Het is zeker wat wennen maar die brandpunten zijn zo sterk in evenwicht, net als het menselijk zicht. Het karakter dat schuilgaat in zo’n voetenzoom doet wonderen.
Landschapsbeelden zijn telkens gemaakt op statief, soms met vallen en opstaan, veel geduld maar soms ook wat geluk. Er is maar één regel, je moet er staan!!! 

We gaan dus verder en verder altijd op zoek naar nieuwe opnames, nieuwe horizonten, een levensstijl die ik voor geen geld ter wereld zou willen missen. 

Achter ieder werk schuilt er wel een verhaal, een avontuur...laat je dus meevoeren op reis in mijn werken en geniet! 

Ik ben werkzaam als journalist en persfotograaf voor Mediahuis, PhotoNews en Radio 2. Ik word ingeschakeld als free-lance medewerker voor Het Nieuwsblad in de regio Vlaamse Ardennen en Zuid-West-Vlaanderen. Als fotograaf werk ik voor de nationale pagina’s van Het Nieuwsblad en de andere titels van Mediahuis. Zo ging ik naar Zwitserland voor de busramp in Sierre, volgde ik als fotograaf onder meer Kim De Gelder en de kasteelmoord, en zijn de voorjaarsklassiekers met de Ronde van Vlaanderen als hoogtepunt een vast item op de agenda. Je vindt me ook elke week langs de lijn van een Jupiler Pro League voetbalwedstrijd.

Fotografie leerde ik als bezigheid tijdens de concerten waar ik werkzaam was. Ik leverde tien jaar grote videoschermen aan onder meer het Sportpaleis, Francorchamps, Studio 100 en alle grote festivals van Nederland. K3 tot Metallica en alles daartussen passeerde op een scherm dat ik verhuurde. Als Clouseau in het Sportpaleis tot 18 concerten geeft, dan zoek je een bezigheid want de show ken je wel na een paar keer. Zeker als je daar bent als de commerciële man en niet op knopjes moet duwen. En dus leerde ik foto’s maken. Clouseau als eerste modellen, REM en Rammstein als eerste internationale modellen. Gewoon vooraan gaan staan en je ding doen. Dat was het voordeel van de All Areas pas die ik als medewerker had.  

Maar de vinger blijft plakken aan de ontspanknop want ook tijdens mijn vrije tijd worden foto’s gemaakt. Met de fiets op weg naar een zonsondergang (de zonsopgang is veel te vroeg voor een journalist), of gewoon uit mijn bureau. De maan die opkomt boven Kwaremont is gemaakt met een tele van bij mij thuis. Goed drie kilometer ver. Soms heb je geluk als je mee mag om met een door de eigenaar betaalde helikopter boven het stort van Ronse te vliegen. Foto’s maken van een stort, en dan omdat het mistig mooi is, de piloot vragen nog een rondje te maken want het Muziekbos ligt toch zo mooi te blinken. Daarnaast zijn er de activiteiten met FoCa Scaldis. Modellen fotograferen doen we het liefst, toffe locaties zoeken is een beetje mijn specialiteit. Het voordeel van je ogen open te houden als je ergens voor de krant bent. Maar ook vogels gaan fotograferen of avondfotografie staat op onze lijst. 

Omdat mijn foto's op Facebook goede commentaren kregen, en omdat mensen me aanspoorden er eens iets mee te doen contacteerde ik Lieve en Piet van Galerie Beukenhof in Kluisbergen. Elk jaar hebben ze een beeldentuin met meer dan 100 beelden. Ik kwam daar ook met Nieuwsjagers, het programma over journalisten van Woestijnvis dat me uren en uren volgde. Beukenhof was de ideale locatie om een eerste tentoonstelling te houden met vooral landschappen uit de Vlaamse Ardennen. In 2019 mocht ik er exposeren, in 2020 werd ik opnieuw gevraagd om deel te nemen aan Sculptour. 

In 2017 won ik de Nikon Press Photo Awards (NPPA) Sport met een beeld van Mathieu van der Poel in Otegem. De NPPA is een wedstrijd voor alle persfotografen uit België en Luxemburg. Er waren 623 foto’s ingezonden die genomen moesten zijn in 2016. Nee, ik had nooit gedacht te kunnen winnen want er zijn in ons land veel goede persfotografen. Andere wedstrijden speel ik niet, ik was wel een paar keer jurylid van Best of West. Daar zag ik dat in West-Vlaanderen best veel talent zit.

Meer zien kan op www.petermalaise.be